Emekçilerin Hakları ve Kapitalist Üretim Tarzının Yeniden Düşünülmesi

1 May Uluslararası İşçi Bayramı yaklaşıyor, bu bayram 1886 yılında Amerika'nın Chicago şehrinde işçilerin günde 8 saat çalışma düzeni için gerçekleştirdikleri büyük grevi anmaktadır. Bu dönemde, bazı iktisatçılar iş yasalarının kaldırılması ve tamamen serbest istihdam sisteminin uygulanması görüşünü dile getirmektedir.

Ancak, ekonomik teori ve ekonomistlerin görüşlerinin bir konum taşıdığını kabul etmemiz gerekiyor. Kendi konumlarını gizlemeye çalışsalar bile, bir şey söyledikleri anda eğilimleri ortaya çıkacaktır. Çalışma yasalarını kaldırma önerileri, genellikle kapitalistlerin veya işverenlerin bakış açısına dayanır.

Aslında, 5 gün 8 saat çalışma düzeni ticaret savaşlarına veya sıcak savaşlara yol açmaz. Aksine, aşırı mesai ve aşırı üretim, kapitalistleri yurtdışı pazarlarını keşfetmeye zorlayan nedenlerdir ve bu durum nihayetinde 17. ve 19. yüzyıllardaki küresel sömürge savaşlarına yol açmıştır.

İnsanın üretimi basitçe üç aşamaya ayrılabilir:

1. Kendine yeterlilik aşaması: Sadece kendi ihtiyaçlarını karşılamak için üretim.
2. Başkalarının ihtiyaçlarını karşılama aşaması: Pazar talebi için üretim.
3. Kar amacıyla üretim aşaması: Gerçek talebi umursamadan sadece kar elde etmek için sürekli üretim.

Üçüncü aşama tam olarak "kapitalizmin üretim tarzı"dır. Bu modelde, kapitalistler kâr peşinde koşarken genellikle piyasa talebini göz ardı ederek körü körüne üretimi artırırlar ve bu da nihayetinde arz fazlasına yol açar. Bu davranış, kör bir şekilde popüler trendleri takip eden yatırımcılarla benzerlik gösterir ve her ikisi de değerin hızla seyreltmesine yol açabilir.

Kapitalist üretim tarzının temel sorunu, insanı kâr elde etmenin bir aracı olarak görmesidir, bir amaç olarak değil. Para, insanların ihtiyaçlarını karşılama aracı olmaktan çıkıp, insanların efendisi haline gelmiştir. İşçiler, kapitalin değer artışının bir aracı haline gelmişlerdir, hatta gerçek hayvanlardan daha kötü bir konumdadırlar çünkü yaşam maliyetlerini kendileri karşılamak zorundadırlar.

Kapitalistlerin en çok korktuğu şey, işçilerin "yatması"dır, çünkü bu, kimsenin onlara kâr yaratmadığı anlamına gelir. Bu nedenle, herkesin kapitalistler gibi çalışmadan kazanabileceği "finansal özgürlük" kavramını yaymak genellikle bir yanıltmadır. Gerçekten makul bir finansal özgürlük, makul bir emek temeli üzerine inşa edilmelidir.

Bu tür bir durumla karşılaşan sıradan işçiler ne yapmalı? Anahtar, sorunları daha yüksek bir düzeyde ve boyutta ele almaktır. Eğer kapitalistlerin davranışları esasen kör bir şekilde popülerlik peşinde koşmaksa, akıllıca olan bu tür bir içe dönme rekabetine kapılmamaktır; bunun yerine gerçekten kıt ve değerli olan şeylere odaklanmaktır.

Sonuç olarak, bu Emek Bayramı'nda mevcut üretim yöntemleri ve işçi-işveren ilişkilerini düşünmeli, işçilerin kendi emeklerinden gerçek anlamda faydalanmasını sağlayacak daha adil ve makul bir sosyal-ekonomik model peşinde koşmalıyız.